Een van de opdrachten bij een Talenttour traject is dat de ouders van een jongere een verslagje schrijven over hun kind. En dan vooral over hoe hun kind vroeger speelde. Dit lijkt niet zo belangrijk, maar vaak zie ik daar talenten tot uitdrukking komen die nu verstopt lijken te zitten. Daarnaast is het voor veel jongeren mooi, en soms zelfs ontroerend, om te lezen hoe hun ouders naar hen kijken.
Voor Evert Jan is dat wat anders. Na de scheiding van zijn ouders is zijn vader grotendeels buiten beeld. Hij was de grote afwezige bij alle belangrijke momenten in het leven van Evert Jan. Dit is zo pijnlijk, dat Evert Jan besluit zijn vader niet te vragen voor deze opdracht. We bespreken wat hij eventueel zou kunnen missen hiermee. Maar hij is zo bang weer teleurgesteld te worden dat hij bij zijn besluit blijft.
Samen zoeken we een vervanger. Het liefst een mannelijke. Mannen kijken nou eenmaal anders naar de wereld dan vrouwen dat doen. Evert Jan kiest voor een goede vriend van de familie. Een positieve, vrolijke man die veel aanwezig was in zijn leven. Hij stond bij de voetbal op zaterdagochtend. Hij vierde mee dat een diploma werd behaald. “Ik denk dat Marco mij veel beter kent dan mijn vader mij kent”, zegt hij.
Ik kan me dat voorstellen, maar zie de pijn in zijn ogen. Want hoe fijn het ook is dat een ander wél aanwezig was, het liefst had je toch je vader!!