Ervin zit enthousiast tegenover me. Naast hem zit zijn moeder. In tegenstelling tot haar zoon, kijkt zij me juist een beetje bedrukt aan. Ik zie dat ze zich zorgen maakt over haar zoon. Ik ben benieuwd waar dit gesprek heen gaat.

Ervin vertelt dat hij dit jaar voor de tweede keer in 4 HAVO zit. Blijven zitten, dus. Hij baalde er stevig van. Hoewel hij zich echt had voorgenomen dit schooljaar flink zijn best te doen, stond hij er niet zo goed voor. Sterker nog, als hij niet als de sodeknetter aan de slag zou gaan, zou hij weer blijven zitten. Aangezien dat niet kan, zat er dan niets anders op om naar het MBO te gaan. Nou, Ervin had zich er al mee verzoend. “Weet u”, zei hij, “ik denk erover om naar de koksopleiding te gaan. Ik werk sinds een paar maanden in een restaurant en vind dat zo gaaf!” Ik zie hem enorm stralen en laat hem uitleggen waarom hij dat werk zo leuk vindt. Hij legt uit dat hij verantwoordelijk is voor de desserts en dat hij daar vrije hand in krijgt. Hoe blij hij wordt van het creatief bezig zijn met eten. Hoe heerlijk het voelt zich gewaardeerd te voelen in het restaurant. Sterker nog, ze hebben hem al een leerwerkplek aangeboden voor komend schooljaar. Extra leuk om hierbij te vermelden dat het een heel goed aangeschreven restaurant is, mét een vermelding in de #Michelingids.

Ervin heeft zijn toekomst al uitgestippeld. Koksopleiding niveau 3 (zelfstandig werkend kok) gaan volgen in een bbl-traject.

Ik vraag Ervin waarom hij mijn hulp heeft ingeschakeld. “Nou”, zegt hij, ”ik weet nu wat ik wil, maar mijn ouders zijn het er niet mee eens. Die willen dat ik de Havo afmaak en naar het HBO ga. Maar ik kan me niet meer motiveren dit af te maken. Ik wil zo graag op een creatieve manier met eten bezig zijn en dat kan niet op het HBO.” De moeder van Ervin legt me uit dat haar zoon, hoewel hij Havo makkelijk zou moeten kunnen, nu eigenlijk niets meer doet. Hij wordt zo toch wel toegelaten op het MBO.

Ik snap het. Ervin wil dat ik zijn moeder overtuig zodat hij van haar naar het MBO mag.

Ondertussen heb ik een ander plan. Want hoewel ik het echt geen punt vind als een Havist naar het MBO gaat, vind ik Ervin een beetje kort door de bocht.

“Wat zou je ervan zeggen als er een HBO-opleiding zou zijn waar je op een creatieve manier met voedsel kan leren werken?”, vraag ik hem. Verbaasd kijkt hij me aan. “Bestaat dat dan?”, vraagt hij. “Nou en of.” Ik laat hem de site zien van de HAS in Den Bosch waar ze de opleiding Food & Innovation hebben. En de opleiding Voedingsmiddelentechnologie Op het Van Hall Larenstein in Leeuwarden. Samen bekijken we een hele tijd de websites. Ervin vergeet gewoon dat zijn moeder erbij zit, zo enthousiast wordt hij. Ik geef hem de tip binnenkort naar de open dagen te gaan om zo een nog beter beeld van de opleiding te krijgen. En daarna meeloopdagen te regelen.

Drie kwartier later lopen Ervin en zijn moeder de deur uit. Ervin straalt weer energie uit. Hij ziet weer reden om zijn best te doen om zijn HAVO diploma te gaan halen. Vlak voordat ze de bocht omlopen, steekt zijn moeder stiekem haar duim naar me op.

Een week later krijg ik een appje van Ervin. “Ik wilde u toch nog even bedanken voor het gesprek! Ik heb er echt heel veel aan gehad. Eindelijk de opleiding gevonden waarvan ik dacht dat die niet bestond. Marieke, heel erg bedankt voor je hulp. Wel lullig dat ik nu geen traject bij je hoef te volgen”, stond er te lezen.

Haha, ik vind daar niets lulligs aan. Ik word altijd blij als jongeren hun ‘kwispel’ ontdekken.